Wie vervangt Hamilton? De race om de felbegeerde Ferrari-stoel

Terwijl Lewis Hamilton worstelt met zijn eerste seizoen in het rood en de interne druk bij Ferrari verder oploopt, komt één vraag steeds vaker bovendrijven: hoe zeker is zijn toekomst bij het team? Tegelijkertijd stijgt de druk op Oliver Bearman, die in de paddock openlijk wordt genoemd als de logische opvolger. Zijn invalbeurt bij Haas, zijn langdurige rol in de Ferrari Driver Academy en de veranderende politieke verhoudingen binnen Maranello plaatsen hem nadrukkelijk in de spotlight. Dit artikel onderzoekt hoe stevig Hamilton werkelijk staat, hoe Ferrari zijn talentenpiramide gebruikt en welke scenario’s realistisch zijn richting 2026 en 2027. 

Bearman: talent of zekerheidje? 

Oliver Bearman wordt binnen Ferrari niet langer gezien als toekomstoptie, maar als een concrete kandidaat. Zijn optreden bij Haas, waar hij met minimale voorbereiding indrukwekkende racecontrole liet zien, heeft zijn reputatie voorgoed veranderd. Ferrari volgt hem al jaren en ziet in hem de ideale moderne coureur: sterk in kwalificatie, volwassen in zijn communicatie en opvallend rustig onder druk. 

Meer over Ferrari

Ferrari wijst vervanger aan voor Lewis Hamilton

3 dec

Ferrari grijpt in: Hamilton start sprint vanuit pitlane

29 nov

Toch is Bearman geen zekerheidje. De stap naar Ferrari is enorm, zowel sportief als cultureel. De verwachtingen in Maranello zijn dwingend en de vergelijking met sterren als Leclerc of een veteraan als Hamilton kan verstikkend werken. Daarom wordt Bearman intern vooral geanalyseerd op zijn mentale veerkracht. De vraag is niet alleen of hij snel genoeg is, maar of hij bestand is tegen de intensiteit van het Ferrari-milieu. 

Wat hem uniek maakt, is dat Ferrari eindelijk weer een junior heeft die vanaf dag één als volwaardig project gezien wordt. In een tijd waarin jonge coureurs sneller dan ooit worden doorgeschoven, is Bearman voor het team een kans om een nieuwe lange termijn-identiteit te bouwen. 

Hamiltons contract en de interne druk 

Lewis Hamilton tekende zijn Ferrari-contract met de gedachte dat 2025 het opbouwjaar zou worden en 2026 het grote doel. Dat blijft op papier overeind, maar de dynamiek binnen het team is veranderd. De matige vorm in zijn debuutseizoen, gecombineerd met de kritiek van het Ferrari-bestuur, maakt zijn positie kwetsbaarder dan verwacht. 

Officieel staat Hamilton stevig. Zijn contract is helder, zijn marktwaarde enorm en zijn rol als wereldwijd uithangbord onmiskenbaar. Maar Ferrari is nooit een gewone werkgever. Een langdurige vormdip kan snel leiden tot interne frictie, zeker wanneer de media én de tifosi ongeduldig worden. De vraag die in de paddock steeds luider klinkt, is of Ferrari bereid is om twee seizoenen lang volledig op Hamilton te bouwen, of dat het team eerder naar de toekomst kijkt, zeker als Bearman zich blijft ontwikkelen. 

Voor Hamilton zelf is de situatie complex. Hij wil een nieuw hoofdstuk schrijven, maar voelt dat de realiteit harder is dan de romantiek van zijn overstap. De interne druk, de onzekere auto en de constante publieke evaluatie maken dat zijn contract minder onaantastbaar is dan het lijkt.

De structuur van Ferrari’s juniorpiramide 

Ferrari’s talentenpiramide is de afgelopen jaren duidelijker geworden. Haas fungeert als het logische tussenstation waar jonge coureurs in een realistische omgeving kunnen rijpen. Bearman past perfect in dat model. De huidige opzet is erop gericht om een junior niet alleen technisch, maar ook cultureel klaar te stomen voor Ferrari. 

De succesfactor zit in de timing. Ferrari schuift een junior alleen door wanneer de combinatie van noodzaak, vorm en politiek samenvallen. Zo werd Leclerc in 2019 vroeg gepromoveerd omdat het team een frisse identiteit zocht en Sebastian Vettel sportief wankelde. Nu tekent zich opnieuw zo’n moment af. Hamilton presteert wisselvallig, de leiding twijfelt openlijk aan het rijdersduo en Bearman toont meer inhoud dan veel eerdere academietalenten. 

De vraag is hoe Ferrari deze piramide wil gebruiken richting het 2026-reglement. Met nieuwe motoren, een nieuw aerodynamisch concept en een herstart van de competitieve balans is een structureel duo belangrijker dan ooit. 

Drie realistische scenario’s voor 2026–2027 

Het eerste scenario is stabiliteit. Hamilton blijft, Leclerc blijft en Ferrari kiest bewust voor continuïteit om de nieuwe reglementen in te gaan. Bearman groeit rustig door bij Haas en schuift pas later door. Dit is sportief logisch, maar politiek steeds minder vanzelfsprekend. 

Het tweede scenario is de meest besproken optie: Bearman wordt al in 2026 naar Ferrari gehaald. In dat geval neemt Hamilton mogelijk een stap terug, stopt hij na 2026 of wordt zijn programma herschikt. Dit scenario past bij de bredere trend in F1: teams kiezen sneller voor jeugd, snelheid en lange-termijnontwikkeling. 

Het derde scenario is onverwachter, maar niet ondenkbaar. Ferrari zou kunnen kiezen voor een externe ster, mocht de 2025-auto teleurstellen en de druk op het project toenemen. In dat geval wordt Bearman opnieuw het slachtoffer van timing, een patroon dat Ferrari-talenten historisch vaker trof. 

Hoe deze keuze Ferrari’s toekomst bepaalt 

Welke richting Ferrari kiest, heeft invloed op het complete fundament van de nieuwe projectfase. Een duo Leclerc–Hamilton biedt ervaring, reputatie en stabiliteit, maar draagt het risico van interne spanning. Een combinatie met Bearman biedt groei, energie en lange-termijnpotentieel, maar vraagt vertrouwen en geduld. Een externe ster brengt impact, maar kan de interne cultuur opnieuw op de proef stellen. 

De komende maanden worden beslissend. De vorm van Hamilton, de ontwikkeling van Bearman en de politieke wind in Maranello bepalen wie uiteindelijk de felbegeerde stoel in 2026 of 2027 bemachtigt. Eén ding is nu al zeker: Ferrari heeft voor het eerst in jaren echte opties. En dat maakt de strijd om die ene stoel nog intenser.