Historie: De onnodige fatale crash van Elio de Angelis

Vandaag is het precies twintig jaar geleden dat Elio de Angelis overleed. De snelle Italiaan kwam om het leven tijdens een test op Paul Ricard. Sindsdien zijn de veiligheids-maatregelen tijdens tests een stuk verbeterd. De dood van De Angelis had immers voorkomen kunnen worden als de baancommissarissen sneller hadden ingegrepen.

Tijdens de test verloor De Angelis op hoge snelheid zijn achtervleugel, waardoor hij de controle over zijn Brabham BT55 verloor. De wagen kwam door de crash op zijn kop terecht en brandde licht. Niet de marshalls maar andere coureurs waren het eerst ter plaatse om de ongelukkige Italiaan te helpen. Zo probeerde Alan Jones de wagen om te duwen, maar de Brabham was te zwaar. Pas na tien minuten stond de wagen weer op zijn wielen.

Daarna kon De Angelis uit de cockpit gehaald worden. Hij was niet zwaar gewond, maar de brand had toch grote gevolgen voor hem. De baancommissarissen hadden slechts kleine brandblussers tot hun beschikking en bovendien hadden ze geen brandwerende kleren. Ze durfden niet dichtbij de wagen te komen toen deze nog op zijn kop lag en ze spoten het bluspoeder de cockpit in, terwijl het de motor was die in brand stond.

Tot overmaat van ramp was er ook geen helikopter aanwezig op het circuit. Pas een half uur na het ongeluk arriveerde een helikopter uit Marseille op het circuit. Uiteindelijk overleed De Angelis s nachts in het ziekenhuis aan de gevolgen van verstikking. Als de reddingsdiensten wel goed hun werk gedaan zouden hebben, had De Angelis het ongeluk waarschijnlijk overleefd. Sindsdien gaat er geen enkele testsessie meer van start zonder dat er een helikopter paraat staat om eventuele gewonden naar het ziekenhuis te vervoeren. Ook de eisen voor de marshalls zijn flink opgeschroefd. Brandwerende kleding werd verplicht gesteld. Uiteindelijk kwam zijn ongeluk de veiligheid in de Formule 1 ten goede. Maar daar had De Angelis niks meer aan.

Elio de Angelis werd slechts 28 jaar oud. Als zoon van een rijke familie had hij geld genoeg om zijn carrière te beginnen. Maar hij reed niet vanwege zijn geld in de Formule 1. Hij had weldegelijk talent. In 1979 maakte hij zijn debuut voor Shadow, als teamgenoot van Jan Lammers. Het jaar daarop zou hij al voor het roemruchte team van Lotus rijden. Daar behaalde hij zijn grootste successen. Hij wist twee Grands Prix te winnen en eindigde in 1984 derde in de stand om de wereldtitel. In 1986 stapte hij over naar Brabham. De Grand Prix van Monaco dat jaar zou zijn laatste worden.