Historie: De laatste Italiaan die voor Ferrari won

Het is alweer bijna 40 jaar geleden dat er een Italiaanse coureur voor Ferrari een Grand Prix won. Op 4 augustus 1985 was de eer aan Michele Alboreto, de laatste Italiaanse Ferrari-coureur die nog door Enzo werd aangenomen. Na de dood van Enzo werd slechts alleen nog Ivan Capelli fulltime Italiaans Ferrari-coureur. Het geeft ook meteen de makken aan van het huwelijk tussen Ferrari en Italiaanse coureurs. Een huwelijk dat in 75 jaar slechts twee Italiaanse titels opbracht, die van Alberto Ascari in 1952 en 1953.

De absolute droom van de Tifosi, een Italiaan in een rode Ferrari vechtend voor een wereldtitel, is een utopie. Italië had tot en met 2024 nou eenmaal geen potentiële toppers. Mannen zoals Trulli (trein), Fisichella en Nannini waren aardige coureurs, maar potentieel natuurlijk nooit materiaal om wereldkampioen te worden. Was Michele Alboreto dat wel? Nee, ik denk het niet, maar Alboreto was natuurlijk wel iemand die de legacy van Ferrari tot op heden voort laat duren.

Meer over Ferrari

Ferrari wijst vervanger aan voor Lewis Hamilton

3 dec

Ferrari grijpt in: Hamilton start sprint vanuit pitlane

29 nov

Het begin van zijn carrière

Alboreto dus. De Italiaanse gentleman in de Formule 1. Hier hebben we er overigens meerdere van gehad. Wat te denken van Elio de Angelis of Andrea de Cesaris. De laatste was vooral bekend onder zijn nickname 'De Crasharis', maar Andrea was een op en top gentleman. Toen Bertrand Gachot in 1991 mocht gaan brommen omdat hij een taxichauffeur met traangas had aangevallen, kwam Andrea hem bezoeken. Dit even terzijde. Alboreto dus. Een mooi verhaal en ook een leuke verschijning. Geen politiek beest en zeker een coureur die respect hoog in het vaandel had staan. Was hij de snelste? Nope. Ik weet bijna zeker van niet. In een veld met Prost, Piquet, Senna, Mansell, Lauda en een opkomende Gerhard Berger ben je al snel de zevende keus. Maar het is iets waar Alboreto zich niet mee bezig hield. Hij hield van het racen en wist zelf ook wel dat de eerdergenoemde coureurs iets meer talent hadden dan hem.

Dat neemt natuurlijk niet weg dat het een uitstekende coureur was. Je bent niet zomaar een Europees kampioen Formule 3 door in een direct gevecht een andere onderschatte coureur (Thierry Boutsen) te verslaan. Zijn generatie Formule 3-collega's was er een van een hoog niveau met veel talent. Mauro Baldi won zo'n beetje alles op sportscar gebied en Michel Bleekemolen alles op Zandvoort. Hiermee doe ik Bleekemolen inderdaad te kort, hij werd één jaar eerder tweede achter Alain Prost in het Europese Formule 3-seizoen.

De snelle stap naar de Formule 1

In 1981 reed Michele een dubbel seizoen in zowel de Formule 2 als de Formule 1. De races van de Formule 2 waren overigens geen voorprogramma-events zoals heden. In Misano won Alboreto een Formule 2-race voor het team van Giancarlo Minardi. In de Formule 1 wist hij zich met de tegenvallende Tyrrell 010 twee keer niet te kwalificeren. Toch had Ken genoeg vertrouwen om hem te laten zitten en in 1982 kwam Tyrrell met de 11, een betere auto dan zijn voorganger. Alboreto scoorde in drie van de eerste vier wedstrijden punten waaronder een podium in San Marino.

De oplettende lezer weet inderdaad welke race dat was (Villeneuve en Pironi). Op een van de meest iconische foto's ooit gemaakt op een Formule 1-podium vinden we dus Michele terug. Pironi die alleen de Champagne ontkurkt, een lachende Alboreto die voor het eerst op het podium stond en Gilles Villeneuve die zich vernederd voelde door zijn beste vriend. Alboreto won later in het seizoen de laatste race op de parkeerplaats van het Ceasars Palace hotel in Las Vegas, het was zijn eerste zege in een race waarin Keke Rosberg de titel pakte. Oude dino's zullen het nog wel weten de Las Vegas GP uit de jaren 80, één van die Amerikaanse projecten die al was mislukt voordat men begon. Dallas is her ook een voorbeeld van. Op het andere Amerikaanse project (Detroit) won Alboreto zijn tweede Grand Prix.

Rijden voor Ferrari

Uiteindelijk ging de droom van Alboreto in vervulling. Rijden voor Ferrari. Enzo Ferrari nam contact met hem op en vroeg of hij langs wilde komen. Hij was ook de laatste Italiaanse-coureur die persoonlijk door Enzo werd aangenomen. Alboreto kreeg een contract voor twee jaar en betaalde dat bij zijn derde race voor de firma uit Maranello al terug. Hij won op het circuit van Zolder zijn eerste race voor Ferrari. In het verloop van het seizoen scoorde Alboreto diverse podiumplaatsen en eindigde hij als vierde in het kampioenschap. In het geheim werkte Enzo aan een IndyCar-project en hij zag hier voor Michele een grote rol weggelegd. In 1985 begon men met de voorbereidingen van het project, maar dit kwam halverwege het seizoen 'on hold' te staan omdat Alboreto leider was in het wereldkampioenschap. Daarmee komen we terug op de datum 4 augustus 1985; de laatste dag dat een Italiaan een race voor Ferrari won. Maar tevens ook de laatste dag dat een Italiaanse coureur van Ferrari als kampioenschapsleider het circuit verliet. Men wist op 4 augustus 1985 natuurlijk niet dat dit tot op heden nooit meer voor zou komen.

Veldvulling

Na een periode van vijf jaar kwam er een einde aan de samenwerking tussen Alboreto en Ferrari. Als laatste eer werd hij in 1988 tweede achter Gerhard Berger op Monza. De enige race die McLaren niet won, maar waar het voor de Italiaanse Tifosi een één-twee werd door Berger en Alboreto. De eerste Italiaanse Grand Prix zonder Enzo, die was één maand eerder overleden. Zo kreeg de carrière van Alboreto een aantal belangrijke wedstrijden mee, waar hedendaags nog steeds over gesproken wordt. Na zijn dienst bij Ferrari tekende hij bij zijn oude vriend Ken Tyrrell om in 1989 bij Tyrrell te rijden. Halverwege het seizoen werd hij vervangen door Jean Alesi. Ironisch genoeg werd Alesi de opvolger van Alboreto als het over Italiaans bloed gaat. Alesi is natuurlijk een Fransman met Siciliaanse achtergrond. Alesi won daadwerkelijk de Grand Prix van Canada in 1995, maar wel onder de Franse vlag. Alboreto reed voor diverse teams, scoorde nog flink wat punten voor Footwork en eindigde zijn Formule 1-carrière bij Minardi. Hij kreeg het voor elkaar om met een rammelende auto in Monaco 1994 de zesde plek te scoren.

Na de Formule 1

Alboreto reed daarna 'Formule 1 met een dakje' het DTM-kampioenschap voor Schübel Engineering met een Alfa Romeo. Het werd geen succes. De Italiaan scoorde slechts vier punten en die kwamen al in het eerste raceweekend. In 1996 reed hij voor Joest in Le Mans waarbij hij de finish niet haalde. Alboreto was ook present bij de allereerste Indy Racing League race ooit. De Walt Disney 200 op de MickYard in Orlando. Alboreto schudde daar de hand van een voormalige collega uit zijn Formule 3-tijd, Arie Luyendijk. Alboreto deed het niet onverdienstelijk in de IRL, hij scoorde drie top vijf klasseringen in vijf races, waaronder een derde plaats op New Hampshire.

In 1997 won hij vervolgens de 24 uur van Le Mans en als sportscar-coureur won hij voor Audi de Petit Le Mans op Road Atlanta en de 12-uur van Sebring in 2001. Het was ook meteen zijn laatste race. Want tijdens de voorbereiding van de 24 uur van Le Mans in 2001 verongelukte de Italiaan op 25 april op de Lausitzring in de buurt van Berlijn. Een klapband en losse wielmoer zou de oorzaak zijn van een heftig ongeval waarbij de auto op zijn kop terechtkwam en Alboreto geen schijn van kans had. Hij liet een vrouw en twee kinderen na. In 2021 werd de Curva Parabolica officieel vernoemd naar hem. De Curva Alboreto gaat nu door het leven als laatste bocht op Monza. Echt vaak heb ik de verslaggevers deze naam nog niet horen zeggen. Maar ik denk wel dat een coureur zoals Michele Alboreto op een mooie manier door de Italianen geëerd is.

Alboreto is overigens niet alleen de laatste Italiaan die een Grand Prix voor Ferrari won, hij is ook nog eens de laatste coureur die een race won met de Cosworth DFV-motor. De 155e en laatste overwinning voor deze iconische motor die in totaal twaalf rijders- en tien constructeurstitels heeft gewonnen. Het is maar een klein feitje van vroeger.....