Ayrton Senna Special: Deel 16 : Ayrton bij Lotus - Gezichtsverlamming (1985)

De carrière van Ayrton kwam na zijn uitstekende debuutjaar bij Toleman in een stroomversnelling terecht. Vele teams waren na de Grand Prix van Monaco, waarin wij uitgebreid aandacht hebben besteed, op jacht naar zijn handtekening. Ayrton besloot uiteindelijk voor Lotus te kiezen. Toch ging dit niet zonder slag of stoot. Ayrton had in 1984 een meerjarige deal gesloten met Toleman en er moest onderhandeld worden over de afkoopsom van de Braziliaan. Uiteindelijk kwam die er. Lotus nodigde Ayrton aan het einde van 1984 uit in haar Fabriek in Norfolk uit om kennis te maken met het team. Deze kennismaking verliep in eerste instantie niet goed voor Ayrton. De Braziliaan had gedurende zijn trip naar Hethel, Norfolk te lang in de kou en de regen gestaan. Klaarblijkelijk merkte Ayrton de eerste dagen na zijn bezoek nog niets. Eenmaal terug van de fabriek kreeg hij te kampen met een ernstige gezichtsstoornis.

Problemen dienen zich aan

Het zou een heel rustig kerstfeest worden. Ayrton had een contract getekend bij Lotus en had een mooie Braziliaanse zomer in het verschiet. Ayrton begon zich plotseling te beseffen dat de bovenhoek van zijn mond niet bewoog. Hij kon beide wangen ook niet met lucht vullen. Erger nog: zijn rechteroog werd klein. Het ooglid gehoorzaamde niet. Zonder volledige controle over zijn spieren probeerde hij te glimlachen. Het resultaat was beschamend.  Hij leek op een slachtoffer van een beroerte. Ayrton had een perifere verlamming aan zijn gezicht, een gevolg van mastoïdites. Mastoïditis wordt gekenmerkt door een ernstige infectie van het botweefsel. Zijn mastoïdenzenuw, die verantwoordelijk is voor de signalen van de hersenen naar de spieren in het gezicht, was ontstoken. Reginaldo Leme was getuige van het verwoestende effect van de ziekte: "Het doodde hem. Ayrton sloot zich af. Hij ging niet naar buiten en zou met niemand praten."

Op het hoogtepunt vereiste de ziekte een behandeling op basis van een hoge doses cortison. Ayrton, gevoelig voor het medicijn en bang voor bijwerkingen op de nieren, lever en maag, stopte met het medicijn. In dat stadium koos Ayrton voor een alternatieve behandeling met de arts Haruo Nishimura, die bekend stond met alternatieve geneeskunde. Uiteindelijk werd Ayrton gedwongen zijn behandeling met cortison te vervolgen, aangezien hij verplichtingen had bij Lotus in Engeland. Hij besloot Peter Warr voor te bereiden op zijn 'gezichtsverlamming'. "Peter, ik heb een probleem. Het is niet serieus, maar je zult het verschil merken. Het is een probleem in mijn gezicht, een verlamming die geen invloed heeft op mijn rijgedrag", vertelde Ayrton aan de Lotus-teammanager. Het mocht niet werken. Warr was geschokt door het scheve gezicht van zijn nieuwe coureur. Ayrton kon niet lachen tijdens de foto's die gemaakt moesten worden voor het persbericht. "Ik kan niet lachen Peter", vertelde hij.

Fotoshoot

"Hoe kan dat niet, we moeten foto's maken", vertelde Warr. De foto's zijn uiteindelijk genomen vanuit de hoek die zou verbergen dat er iets mis was met het gezicht van Ayrton. Chris Dinnage, die direct aan de auto van Ayrton zou werken in 1985, wist dat er een probleem was. "Ik was er zeker van dat hij sowieso niet zou kunnen starten voor ons." Dinnage had gelijk. Uit angst voor verergering door temperatuursverschillen, annuleerde Ayrton zijn testsessies op het Franse circuit van Paul Ricard. Bij zijn terugkeer in Brazilië gebeurde precies hetgeen wat Ayrton niet wilde: de pers had het verhaal al opgepakt. Ayrton was angstig voor de vervolgen en ontving in de tussentijd zelfs gebeden van weldoeners die door de familie en vrienden werden aangewezen. Op de achtergrond besloot Ayrton een alternatief plan uit te voeren. Sid Watkins was inmiddels in Sâo Paulo om hem te behandelen. Het effect van de gezichtsverlamming werd ook gevoeld in Ayrton's fysieke voorbereiding voor het nieuwe seizoen. Hij stopte met trainen en zijn fysieke gesteldheid ging achteruit.

Ayrton zat in de put, was boos en depressief. Hij wilde zijn carrière eigenlijk al opgeven toen hij door een langzaam en geleidelijk programma van gematigde oefeningen licht aan het einde van de tunnel zag. De gehele fysieke en psychologische behandeling duurde vier maanden. Tussen eind 1984 en begin 1985 werd er alles aan gedaan om Ayrton klaar te krijgen.

Hulp van Nuno Cobra

Grote inspirator achter de 'wederopstanding' van Ayrton was Nuno Cobra. Cobra realiseerde zich dat Ayrton gefascineerd was door verhalen over het overwinnen van situaties. De Amerikaan Bob Beamon, die in 1968 in het verspringen acht meter had bereikt, was een van de vele voorbeelden die Cobra aanhaalde. Cobra nodigde César Kist uit, een Braziliaan die op Wimbledon uitkwam. Kist zou de oefeningen van Ayrton begeleiden. Kist leerde Ayrton zijn ademhaling controleren en liep met Ayrton veertig ronden op de atletiekbaan. Kist legde een laag tempo op de mat om er voor te zorgen dat Ayrton zich niet gedemoraliseerd voelde in zijn langzame herstel. Senna doorstond meerdere moeilijke momenten in zijn herstel. Het maximale moment van het ongemak kwam toen een journalist tijdens een interview registreerde dat het water wat Ayrton dronk, door de hoek van zijn mond weer naar buiten stroomde. Op verschillende momenten leek het voorbereidingswerk wat in 1984 al begon nutteloos te zijn geweest. Cobra geloofde zelfs dat Ayrton zou opgeven. Daarom verborg hij enkele spreadsheets waarvan de resultaten ontmoedigend waren.

Het echte herstel begon pas toen Cobra voorstelde dat Ayrton, in plaats van vier kilometer, zes kilometer zou lopen. De reactie was er een van verbazing: "Bent u gek", zei Ayrton. "Ik wil dat na zes kilometer jouw hartslag boven de 120 slagen per minuut uitkomt", vertelde Cobra. Ayrton nam de uitdaging aan en deed exact wat Nuno Cobra vroeg. Voor Cobra was de nieuwe houding van Ayrton het sleutelmoment in zijn herstel. Ayrton moest nog regelmatig in het openbaar verschijnen en tijdens een bijeenkomst van zijn fanclub droeg hij gedurende de gehele avond de inmiddels historische pet van Banco National. Alles om te verdoezelen dat hij herstellende was van deze verlamming. Ayrton's stemming begon te veranderen toen zijn grootste angst verdween. De verlamming trok weg, desondanks heeft hij gedurende de rest van zijn leven altijd een soort van 'lui oog' gehad aan de rechterkant van zijn gezicht. Het herstel was een lange en vernederende weg. Desondanks heeft Ayrton, ook in deze situatie, laten zien dat de weg naar een hoogtepunt altijd te bereiken is.
 

Billgates307

Posts: 9.429

Dit wist ik helemaal niet.
Bedankt Tom voor wederom een geweldige bijdrage??????

• 1
• 10 apr 2019 - 19:07

Alle 11 comments ▼