Ik snap best dat een mens zich zonder zijn secundaire levensbehoeften onthand kan voelen. Toen ik maandagochtend mijn fiets op een verkeerde plaats parkeerde en een humorloze gemeentedienstwerker besloot mijn ijzeren ros in een ongezellig fietsendepot te mieteren, had ik even een ‘en wat nu’-momentje.
Drama? Nee hoor. Met de benenwagen kwam ik evengoed op plaats bestemming. Op zulke momenten ga ik omdenken om mijn goede humeur te bewaren. West-Europese homo sapiens hebben het anno 2022 op bepaalde vlakken lachwekkend simpel. Credo: tegenwoordig beschikken we over middeltjes om het gemakkelijker te maken, maar zonder zijn we ook prima af. Zodra je iets secundairs mist, kom je erachter dat je het eigenlijk niet mist. Onder de streep was het wandelingetje een fijne, rustgevende bezigheid.
Fijn en rustgevend was de Spaanse Grand Prix voor Max Verstappen zeker niet. Het was een lijdensweg voor die kampioenschapsleider van ons. Géén openklappende achtervleugel op het rechte end. Drama ten top. Max Verstappen transformeerde als bestuurder van die houterige hobbelkar in enkele rondjes tot een moderne Fred Flintstone. Onthand zijn is een eufemisme. Geblinddoekt op één been, dat was het.
Reeds enkele weken wacht ik mijn kans af om DRS op de hak te nemen, maar telkens kwam ik nét niet dichtbij genoeg. Nu het onderwerp zich vlak voor mijn pen heeft gepresenteerd, tracht ik in de slipstream te geraken om op kinderlijk eenvoudige wijze langszij te zeilen. Als DRS voorop gaat, heeft het zelf namelijk geen DRS.
Het is krankzinnig dat wij, autosportliefhebbers, een gedoogbeleid hanteren jegens die openklappende achtervleugels. Leuk systeempje om inhaalacties te forceren, maar zo krom als een hoepel, want letterlijk competitievervalsend. Het was verfrissend om Verstappen – het had trouwens iedere rijder mogen zijn – zonder dat hinderlijke flapwerk te zien. Wat volgde was een gloves off duel met George Russell. Dat zien we toch veel liever?
Demonteer die DRS, alsjeblieft. DRS is als de bokser die wat lood in zijn handschoen krijgt, of de wielrenner met trapondersteuning. DRS is als tennissers die iedere uitbal betwisten. Vanwege mijn afkeer jegens oneerlijkheid in de sport krijg ik standaard de hik als DRS bijdraagt aan een zege. Na Jeddah heb ik urenlang gehikt. Miami? Kon een hikje niet onderdrukken. Interlagos vorig jaar? Mijn middenrif vibreerde een week.
Waarom mag enkel de achteropkomende partij het ding gebruiken? Waarom hebben wij geen systeem dat voor iedereen gelijk is? Hoe kan F1 in vredesnaam pretenderen de koningsklasse te zijn, als het met een spelletje werkt dat zelfs in de kleuterklas als gemeen wordt bestempeld?
DRS is vergelijkbaar aan mijn fietsverhaal. Lopen was veel leuker. Uiteindelijk is DRS een bijzaak, een onnodige gimmick, een niets toevoegend foefje. Nu Verstappen het miste, kwam de objectieve F1-fan erachter het niet te missen. Formule 1 auto’s kunnen steeds dichter achtereen rijden en zonder DRS wordt het speelveld, zoals we in Spanje zagen, nog wat eerlijker. We kunnen best zonder.
René Oudman
26

patrob
Posts: 1.623
Wanneer nu DRS afgeschaft wordt en het aantal inhaalacties gedecimeerd wordt, ga je dan een klaagzang schrijven over het gebrek aan inhalen in de formule 1?
En het feit dat Verstappen gefrustreerd was kwam volgens mij niet eens zo zeer door een niet werkende DRS, maar veel meer een onberekenbare... [Lees verder]