Ronnie Peterson; groot talent dat nooit kampioen werd

Bizar hoe de medische organisatie te werk ging. Zelfs voor die tijd ongehoord.

Dat Peterson en Gilles Villeneuve de grootste coureurs zijn die nooit wereldkampioen werden is moeilijk hard te maken. Hooguit dat het buitengewone publiekslievelingen waren. En beiden reden meer op bravoure dan op grond van technische kennis.

Er staan wel meer zaken in waarbij je je vraagtekens kunt zetten. Ja, het duurde lang voor medische hulp zich over hem ontfermde. Echter niet het uitblijven ervan maar onjuiste diagnostiek en medische onkunde op de operatietafel werd zijn dood. Dat blijkt klip en klaar uit het eigen verhaal - waar verder niets mis mee is. Is het nou zo moeilijk om een simpele correcte conclusie te trekken?

Ronnie had de zweedse kleuren Bear; geelblauw.

Ik kan die helm niet meer vinden... ik zal in de warrr zijn ;-) Is al zo lang geleden.

Google maar gewoon op 'helm ronnie peterson'

Klinkt meer als Piquet.
Ik zou toch maar eens een DNA test doen.

@ Arie: idd Googgle is je beste vriend

@ Caramba: LOL, hoeft niet meer.

Ik zit nog te 'prakkedenken' waar ik dat dan vandaan heb.

Ik herinner ook mijn vader die zichtbaar aangeslagen was en die mij in nijntjetaal uitlegde welke auto het was waar Ronnie Peterson inzat. (niet mario andretti maar die andere met die geelblauwe helm]..

Vroeger (her)kende je vaak de coureur niet zonder helm. Je zag alleen races, verder niets.

Niki Lauda was natuurlijk een uitzondering, en je zag wel vaker dezelfde coureurs op n podium en dan wist je langzamerhand wel wie wie was, mits hij dus geregeld op t podium stond. tenminste, zo werkte het als kindje in de 70's bij mij..

Ik was 12 dus had niet niet de nijntje taal nodig maar de impact die zoiets heeft op een kind wat alleen maar helden/stoere mannen ziet rijden......

de impact van Niki in 1976 en Tom Pryce in 1977 droeg ik toen al met me mee, maar klinkt gek, maar door die dodelijke ongelukken had de F1 iets magisch als kind.

Zij durfden dat gewoon terwijl je er dood van kon gaan?!?!
Ik vond dat zoiets ongelooflijks! Zij durfden dus gewoon zo hard met F1 auto's te rijden, terwijl je in brand kon vliegen of onthoofd worden en alles...Is wel 1 vd aantrekkingselementen die het op mij had als kind. Wordt trouwens tegenwoordig meteen met de wenkbrauwen gefronst als je dat zegt; terwijl het gewoon de overtreffende trap van tegenop kijken was. Gladiatoren waren het voor mij. Stoerder en dapperder werd het simpelweg niet.

Klopt.

Ondanks het gevaar was het de mooiste tijd van de sport, maar dat hebben we al eerder gezegd he SK! ;)

@ de zeswieler: mooi om je beleving te lezen. Herkenbaar. Hoe je het ook wendt of keert, en ook al rust er inmiddels een taboe op: gevaar is een essentieel element van de aantrekkingskracht van auto- en motorsport. Eens in de zoveel maanden ga ik op zoek naar beelden van The Isle of Man, met dit als reden. De totale verwondering over en bewondering voor die coureurs die met 300 door dorpen razen.
Wat betreft mijn jeugd: begonnen met kijken toen ik 5 was, eerste f1-herinnering was Senna vs. Prost op Silverstone in '93. Echt bewust gaan kijken rond '96 en in die tijd was Eau Rouge nog echt een bocht voor mannen. Ik hoef je niet te herinneren aan '98 en '99: trillend van opwinding tijdens de stilgelegde kwalificaties. Later kwam het asfalt en verdween het grind. Een gruwel. Als ik mensen vol ontzag hoorde praten over Turn Eight in Turkije moest ik lachen. Wat is er nou uitdagend aan sturen over een parkeerplaats...
Als je het hebt over het je realiseren van de nabijheid van de dood: de crash van Greg Moore op Fontana in datzelfde jaar. Live op Eurosport. Een verschrikkelijke herinnering. Dan denk je wel even: hoe kon ik dat gevaar zo verheerlijken? Maar twee dagen later is dat gevoel weg. Nog steeds voel je de treurnis van dat fatale ongeluk, maar de aantrekkingskracht is vele malen groter dan de weerzin.
Kijken naar échte autosport geeft, misschien minder dan het zelf doen, maar alsnog geeft het kijken van echte autosport je het gevoel dat je leeft, juist omdat de dood zo dichtbij is.

Ik zie de beelden ook nog voor me. Los van de crash was er weer typische Italiaanse chaos bij de hulpverlening. Bij het ongeluk van Tom Pryce, zat ik echt van WTF? Het ongeluk van Lauda maakte ik live mee, het was amper 100 meter verder dan waar ik langs de baan stond. En het ongeluk van Villeneuve in Australië waar die marshall bij om kwam...
Overigens vonden we destijds mevrouw Peterson ook niet onaardig om naar te kijken.

Dank voor de terugkoppeling Erik, F1 Benelux en Arie.
Wat Erik schrijft over de aantrekkingskracht vh gevaar. Absoluut waar, maar t lijkt wel vloeken in de kerk vandaag de dag als je daar zo open over bent.
Greg Moore zag ik ook live. heb het nog op videoband die live uitzending. Nooit gewist vanwege dat ongeluk. zo ook Geoff Krosnov.

www.youtube.com/watch?v=jMm4bhs6GYY

over 5 jaar rijd Max nog steeds f1, dan is hij pas 24

Kan je dat ff uitleggen Flipje, wat je daar precies mee bedoel.
Ik kreeg iig ff kromme tenen van je post.

Ik neem aan dat ook jij het vage vermoeden hebt dat Max altijd van wereldklasse zal blijven maar nooit WC zal worden. Ik ga er tenminste niet van uit dat je bedoelt dat hij dan overleden is. En voor alle bashers, ik heb daar geen bewijs voor nee, maar al een tijdje zo'n vaag gevoel. En laat ik voorop stellen dat ik hoop dat Max wel WC wordt.

Bill: krijg ik dagelijks van jouw posts.
Arie54: dat bedoel ik precies. Max rijdt over 5 jaar nog steeds F1 en heeft 0 WK's en 1 GP achter zijn naam.

Netjes weer hoor Flip. Een topic over de dood van Peterson en jij gaat ff trollen over Max. Tranen in mijn ogen van trots weer, een echte held ben je.

Och oxh Rimmer. Hoe vaak heb jij niet lopen trollen?