Column: Lance Stroll - De held die F1 niet verdient

Eens in de zoveel tijd zie je een aanstormend autosporttalent waar je mond van openvalt: "Ja, dit is een speciale. Die wordt een hele grote." En dan heb je verderop staan: Lance Stroll. De levende reminder dat in de koningsklasse talent een optie is, geen vereiste. Zijn aanwezigheid is een soort luxe accessoire voor het Aston Martin-team, als een gouden koffiebeker in een auto van miljoenen – volstrekt nutteloos, maar het laat zien dat geld regeert.

Laten we eerlijk zijn: De altijd niet geïnteresseerde, onderuitgezakte, kauwgom kauwende Canadees is niet zomaar een coureur. Een fenomeen op zichzelf. Niet vanwege zijn race-inzicht, zijn briljante inhaalacties of zijn meesterlijke regenraces – maar omdat hij elk jaar opnieuw bewijst dat met genoeg geld en een team eigenende vader alles mogelijk is. Terwijl jonge coureurs zich in het zweet werken in karts, Formule 3 en Formule 2, racet Lance comfortabel met de zekerheid van een F1-stoeltje. Dankzij pappa Lawrence – de onzichtbare hand achter het succes. Of nou ja, het voortbestaan. Hij kocht zich in bij het team, veranderde de naam, pompte miljoenen in de ontwikkeling van de auto – allemaal voor de droom van zijn zoon. Geen ouderlijke steun is zo letterlijk als het opkopen van een heel raceteam. Geef hem wat krediet: sommige vaders kopen een pony. Lawrence een compleet F1-team.

Meer over Lance Stroll

Ferrari grijpt in: Hamilton start sprint vanuit pitlane

29 nov

Strolls carrière is op z’n zachtst gezegd bijzonder. Hij werd kampioen in het Europese F3-kampioenschap – in een team dat zijn vader tot de rand toe had gevuld met engineers en middelen. Mensen zeggen dat hij op die manier zijn eigen weg naar de Formule 1 ‘verdiende’. Dat klopt ook, als je 'verdienen' definieert als 'het kopen van allesbehalve de trofee'. Toch reed Lance inmiddels meer dan 140 Grands Prix. En wat hebben we van hem geleerd? Dat hij uitstekend is in… aanwezig zijn. Zijn grootste kracht is niet zijn snelheid of race-intelligentie, maar zijn vermogen om ondanks alles in de Formule 1 te blijven. Elk seizoen zie je nieuwe, hongerige talenten als Felipe Drugovich vechten voor een kans, terwijl Lance – die niet weet wat een sollicitatiegesprek is – zonder blikken of blozen zijn helm opzet en weer in de auto stapt. 

Oké, Lance heeft ze momenten gehad met podia en een pole position, maar toen ie in Brazilië vorig jaar zich weer lomp vastreed in het grind, dacht ik: "Wat zullen die monteurs en de mensen aan de pitmuur wel niet denken." Maar ja, papa Stroll betaalt het salaris en de bonnetjes. Dus mondje dicht en vooral naar de buitenwereld laten weten dat Lance het beste is sinds het gesneden brood. Heeft Stroll jr. zelf geen schaamte? Of denkt ie echt niet: 'Ja, ik heb mijn kans gehad?' Of geloven papa en Lance echt in die o zo gedroomde wereldtitel? We moeten ook niet vergeten hoe hij consequent wordt weggedrukt door zijn teamgenoten. Felipe Massa, Sebastian Vettel, Fernando Alonso – stuk voor stuk kampioenen of kampioenswaardig, maar zelfs dan lijkt het alsof Lance elke race op een andere baan rijdt. En wat zegt hij zelf na weer een weekend vol teleurstelling? Iets in de trant van: "We moeten kijken naar de data." De data zegt meestal: jij bent langzamer, Lance!

Maar misschien moeten we Lance ook gewoon waarderen voor wie hij is: de onbedoelde held van de sport. Een tragikomisch personage in het theater van snelheid. Iemand die keer op keer bewijst dat je geen kampioen hoeft te zijn om miljoenen te verdienen met racen. Dat je met de juiste achternaam, een team in je achterzak en een blik die voortdurend zegt "waar ben ik?" (Ja, er waren beelden dat Lance verbaastdom zich heen keek tijdens de rijdersparade bij zijn eigen thuisrace) Dus hulde aan Lance. De meester van het net-niet. Formule 1 zou zonder hem... beter zijn. Maar ook minder vermakelijk. Misschien is het juist die volhardende middelmatigheid die hem zo fascinerend maakt. In een wereld waarin iedereen streeft naar perfectie, is Lance de man die zegt: "Is goed zo." Geen gedoe met zelfreflectie of dramatische verbetertrajecten. Nee, Lance blijft gewoon Lance – met dezelfde verbeten frons, dezelfde monotone interviews en dezelfde excuses over grip, strategie of 'onverwachte omstandigheden'.