Column: Modus operandi

Mijn geluk kan niet op! Ik heb weer een reden om ’s avonds televisie te kijken. Blablashows konden mij niet langer bekoren en zodoende ging de beeldbuis voorheen op zwart, maar inmiddels zit ik er tot middernacht aan gekluisterd. Reden? James Bond.

Als opwarmertje voor de nieuwe film heeft de televisiezender die pretendeert ‘meer voor mannen’ te zijn haar rijke James Bond-voorraad aangeboord. Vandaar dat doordeweekse avonden in huize Oudman momenteel volgens vast stramien verlopen. Rond vijf voor half negen nestelt ondergetekende zich in zijn hoek van de bank, om vervolgens urenlang weg te dromen in de vrij letterlijk opgeblazen tamtam rondom een Britse spion.

Ondanks dat ik de complete collectie inmiddels pakweg tienmaal heb gezien, mis ik geen minuut. Als Bond-kenner kan ik zijn werkwijze uiteraard blind uittekenen. Films openen met Bond op of onder een knappe dame, vervolgens gaat er iets mis, daarna mag Bond multifunctioneel speelgoed ophalen bij de baas – verrek, het gajes grijpt hem bij de lurven – en na het ontwijken van 326 kogels zegeviert 007.

Buitenom

Vanaf de vijfde film werd dit simpele principe overgoten met een sterk sovjetsausje, welke beeldvorming voor de Westerse wereld nog overtuigender maakte. Alvorens het punt van verzadiging is bereikt – veel van hetzelfde wordt op een gegeven moment saai – dient de uitvoerende persoon of instantie maximaal gebruik te maken van de winstgevende route. Dit beproefde concept promoveerde elke nieuwe Bond tot kraskraker.

Het is goed om de modus operandi tegen het licht te houden. Niet om de Bond-reeks neer te sabelen, maar om ontwikkelingen te ontwaren. Toekomstige gebeurtenissen zijn op deze manier voorspelbaar. Ook in de autoracewereld gelden diverse modi operandi. Veel coureurs houden vast aan een bepaald stramien, omdat ze er heilig in geloven of simpelweg omdat ze niets anders kunnen. Denk aan Hamiltons veganistische dieet of het bijgeloof van Gasly.

Recentelijk wordt er positief gesproken over Nicholas Latifi. Dat is nieuw. Letterlijk iedere analist voorspelde brokken bij zijn debuut. Daargelaten dat je zijn voorgeschiedenis – hij viel zelden uit in opleidingsklassen – niet hebt bestudeerd, is het narratief reeds flink op de schop gegaan. In de Tarzanbocht haalde-ie namelijk iemand buitenom in. Sindsdien is Latifi een waardevolle toevoeging aan het F1-veld.

Gewenningsproces

Het geheim van Latifi’s recentelijke prestaties zit ‘m in diens modus operandi. Die is al ettelijke jaren precies hetzelfde. Hij heeft tijd nodig. Véél tijd. Erkent-ie ook ruiterlijk. In de immer optimistische podcast Beyond The Grid vertelde Latifi dat hij na drie jaar wennen geen aanval op de F2-titel kon doen, omdat er voor seizoen vier nieuw materiaal werd geïntroduceerd.

Pardon? Elke andere coureur zou eruit zijn gebonjourd, maar niet Latifi. Die kreeg alle tijd. Waarom? Omdat pa Latifi netjes de bonnetjes betaalde. Dat is precies de reden waarom hij in 2022 terug mag komen. Leuk hoor, die puntjes – en begrijp me niet verkeerd, ik juich het toe dat er positief over coureurs wordt gepraat, in plaats van dat karaktermoordende neerbuigende getrap zoals we bijvoorbeeld richting Gasly en Albon zagen – maar realisme kan geen kwaad.

Latifi is het schoolvoorbeeld paydriver die een langer verblijf op het hoogste niveau geniet. Type-Pedro Diniz. Betalende coureurs krijgen alle ruimte om een moeizaam aanpassingstraject te doorlopen. De reden dat hij aanblijft, heeft niets met resultaten te maken – hoe hard het Williams-management ook roeptoetert dat het tegenwoordig geen beslissingen op financiële gronde maakt. Die tientallen miljoenen uit de consumptiegoederenindustrie doen écht geen pijn.

Ongekende powerplay

Als het financiële plaatje geen primaire noodzaak is bij het aanstellen van rijders, had Williams zich in de voorbije maanden echt niet in zo’n lastig parket hoeven werken. Verklaar met die insteek eens de ongekende powerplay tussen Mercedes en Red Bull rondom de invulling van Williams eerste zitje. Stoel nummer twee gaat andermaal richting de zoon van een Canadese miljardair – reeds de vierde keer in zes jaren tijd.

Williams meent de modus operandi aan te kunnen passen dankzij nieuwe mogelijkheden, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat die mogelijkheden zich nog niet hebben gepresenteerd. Staan er al grote reclamelogo’s op de wagen? Het achterblijven van Haas en Alfa doet vermoeden dat Williams orde op zaken heeft gesteld, maar laat je niet foppen.

De makers van James Bond moesten na vijftien keer dezelfde film te hebben geproduceerd hun modus operandi aanpassen, omdat het filmbezoek drastisch terugliep. Als Latifi en Williams volgend jaar van toegevoegde waarde willen zijn, zullen ze het ook eens over een andere boeg moeten gooien.

René Oudman

Evert van der Pick

Posts: 6.006

Paydrivers zijn tot enige tijd terug dé norm (en daarmee de drijvende kracht) van de F1 geweest.
Het is pas sinds eind jaren '90 dat er professionele atleten achter het stuur kropen.
Daarvoor was het het normaal dat iemand betaalde (of dior derden betaald werd) om één of meerder races per seiz... [Lees verder]

• 2
• 21 sep 2021 - 12:41

Alle 8 comments ▼