Wat als die ene deal was doorgegaan? De Formule 1-geschiedenis is bezaaid met bijzondere verhalen, maar in enkele gevallen is de historie nooit geschreven. Meer dan eens viel een verwachte overeenkomst alsnog in duigen. Grote sterren zagen hun comeback in rook opgaan, jonge honden moesten lijdzaam toezien hoe het beoogde Formule 1-debuut niet doorging. GPToday.net duikt in de geschiedenis van Formule 1-deals die op het laatste moment werden afgeblazen, met vandaag in deel twee teleurgestelde Brazilianen en een onwillige nek.
Jan Lammers, Ferrari 1982
In 72 seizoenen Formule 1 heeft geen enkele Nederlandse coureur tijdens een Grand Prix-weekend achter het stuur van een Ferrari mogen kruipen, al was het veertig jaar geleden bijna raak. Na het dodelijke ongeval van Gilles Villeneuve heeft Ferrari een nieuwe tweede coureur nodig en niemand minder dan Jan Lammers uit Zandvoort is het doelwit van de Scuderia.
Lammers, de Formule 3-kampioen van 1978, kan op dat moment nog geen bijzondere resultaten in de koningsklasse overleggen. Dat is voornamelijk te wijten aan het materiaal waarmee hij het moet doen. De inferieure Shadow (1979), ATS (1980-81), Ensign (1981) en Theodore (1982) doen allen geen eer aan het racetalent van de kleine man uit Noord-Holland.
Ferrari leidt het kampioenschap op het moment dat men overweegt Lammers te consulteren. Het verhaal gaat dat Lammers voor de trainingen in Detroit wordt benaderd om per Zandvoort in te stappen, waarop hij zich in Amerika blesseert bij een ongeval en Tambay diens beoogde plekje inpikt. What could have been…
Michael Schumacher, Ferrari 2009
Als de Rekordmeister al tweeënhalf jaar met pensioen is, lonkt er plotseling een Formule 1-comeback. Michael Schumacher moet de geblesseerde Felipe Massa vervangen bij het team van Ferrari, de renstal waarbij hij eind 2006 afscheid heeft genomen van de Formule 1. Het bloed kruipt zoals zo vaak waar het niet gaan kan; Schumacher wil op 40-jarige leeftijd best een sprong in het diepe wagen.
Na de zomerstop zit echter niet Schumacher, maar Ferrari’s eeuwige testrijder Luca Badoer bij de Grand Prix van Europa op het stratencircuit van Valencia achter het stuur van de F60. Schumacher heeft zijn rentree afgeblazen vanwege een onwillige nek. Tijdens een motorrace, eerder in 2009, is Schumacher namelijk vervelend ten val gekomen – daarbij heeft-ie een blessure opgelopen. In het geval van een mogelijk volgend ongeluk zou diens nek blijvend letsel op kunnen lopen en daarom wordt besloten om Schumacher buiten de wagen te houden.
De Duitser maakt een half jaar later alsnog zijn veelbesproken Formule 1-comeback. Achter het stuur van een Mercedes – dat het kampioensteam Brawn GP heeft overgenomen – rijdt Schumacher in maart 2010 op het circuit van Bahrein eindelijk weer tijdens een Grand Prix-weekend de baan op. In zijn drie jaar durende stint bij Mercedes legt Schumacher de fundering voor het succes dat Lewis Hamilton en Nico Rosberg later bij dat team zullen bereiken.
Rubens Barrichello, Caterham 2014
Zelden een minder eervol afscheid gezien als dat van Rubens Barrichello in de Formule 1. Dat de Braziliaan in het najaar van 2011 op de schopstoel zit is duidelijk, maar dat hij ook daadwerkelijk moet wijken is ten tijde van de seizoensfinale nog niet bekend. Barrichello rijdt op Interlagos – nota bene zijn thuiscircuit – een kleurloze wedstrijd, om daarna niet meer terug te keren.
Iemand met Barrichello’s staat van dienst – elfvoudig Grand Prix-winnaar en tweemaal vicekampioen – verdient toch iets beters dan de achteruitgang. Maar aangezien niemand de Braziliaanse veteraan een zitje aanbiedt voor het seizoen 2012, wijkt Barrichello uit naar de Verenigde Staten, om tijdens de Indianapolis 500, daags na zijn 40ste verjaardag, Rookie of The Year te worden.
Eind 2014 lonkt er toch nog een mogelijkheid voor Barrichello om eervol afscheid te nemen van de Formule 1. Het financieel armlastige team Caterham heeft een marketingstunt in gedachten, waarbij Barrichello vaste rijder Kamui Kobayashi bij de laatste drie Grands Prix van het jaar moet vervangen. Aangezien de Braziliaanse GP de voorlaatste van het jaar is, kan Barrichello zelfs voor eigen publiek rijden. De plannen lopen spaak omdat Caterham op de fles gaat. Bij een eenmalige terugkeer, tijdens de seizoensfinale in Abu Dhabi (mogelijk gemaakt middels een internationale inzamelingsactie) zit niet Barrichello, maar debutant Will Stevens achter het stuur.
Lucas di Grassi, Brawn én Renault, 2009
Het begrip pechvogel krijgt een nieuwe betekenis als je de samenloop van omstandigheden analyseert waardoor Lucas di Grassi’s Formule 1-debuut met een jaar werd uitgesteld. Eind 2008 is de Braziliaanse coureur 24 jaar oud, en met een tweede en een derde plaats in het eindklassement van de GP2 Series rijp voor promotie.
Di Grassi is in gesprek met Honda en Renault, beide teams hebben serieuze interesse in hem. Als Honda zich vanwege de kredietcrisis terugtrekt, verdwijnt Di Grassi's keuzemogelijkheid. Ross Brawn en Nick Fry nemen de inboedel over en willen graag een ervaren rijder naast Jenson Button. Zodoende mag Barrichello – die eigenlijk al was afgeschreven – zich te elfder ure tóch opmaken voor zijn zeventiende seizoen in de Formule 1.
Geen probleem, denkt Di Grassi – Renault steunt hem immers al jaren en vaste rijder Nelsinho Piquet bakt er helemaal niets van. Piquet houdt echter een belangrijke troefkaart in handen. De landgenoot van Di Grassi is tijdens de Grand Prix van Singapore in opdracht van het team opzettelijk gecrasht, zodat teammaat Fernando Alonso de race wint. Voor de buitenwereld is Crashgate, zoals het later in de geschiedenisboeken werd genoemd, in de winter van 2008-09 nog een complottheorie. Doordat Piquet dreigt te klikken als Renault hem aan de kant zet sluiten de deuren voor Di Grassi. Een half jaar later vliegt Piquet er alsnog uit, waarop de zoon van drievoudig wereldkampioen Nelson Piquet alsnog de vuile was buiten hangt en Renault in bijzonder roerig vaarwater belandt.
Di Grassi komt na een vierde seizoen in de GP2 alsnog in de Formule 1 terecht. Hij mag aansluiten bij het nieuwe Virgin-team, maar kan aldaar zijn draai niet vinden. Het blijft bij één F1-jaar voor Di Grassi, die later successen viert in het Formule E-kampioenschap en het langeafstandsracen.
José María López, USF1, 2010
Als een duveltje uit een doosje wordt de Argentijnse coureur José María López in de winter van 2009-10 gepresenteerd als Formule 1-coureur. De op dat moment 26-jarige rijder heeft vrij kleurloos een paar seizoenen in de GP2 Series en haar voorloper Formule 3000 afgewerkt, maar moet blikvanger worden van het nieuwe USF1-team.
Hoort López thuis in de Formule 1? Zijn erelijst houdt niet over. Bovendien heeft de Argentijn tussen 2007 en 2009 op internationaal vlak niets klaargespeeld. Na zijn GP2-periode is López namelijk met zijn ziel onder de arm teruggekeerd naar het thuisland, om aldaar in toerwagens te racen. Het USF1-project lijkt veelbelovend, maar zakt op een voor Amerikaanse-projecten-in-de-Formule 1-typische manier als een plumpudding ineen.
López moet acht miljoen dollar ophoesten om een jaartje Formule 1 te rijden en heeft volgens verschillende bronnen rond de jaarwisseling van 2009-10 al ruim zes miljoen bijeen. Aanstaand werkgever USF1 komt niet veel verder dan het delen van enkele foto’s van een kale monocoque en verzuipt nog voor het de kade heeft verlaten. Op het Twitteraccount van ‘het team dat nooit was’ staat nog altijd het beruchte berichtje waarin wordt gesproken van een kapotte server. ‘We are not gone, as many have reported’. Anno 2022 wacht de sport nog altijd op de entree van USF1 en is López een geprezen endurancecoureur, die vorig jaar de 24 uur van Le Mans won.
Lees ook deel één: Een superlicentieloze Brit, een hongerige Nederlander en meer!
13

Larry Perkins
Posts: 61.874
Na het debacle van zijn (recente) columns herpakt m.i. Oudman zich hier enigszins met deze “specials”.
Deze komkommertijd is zeer geschikt voor dergelijke terugblikken op de F1.
Ere wie ere toekomt...