Multitalenten: Olympische autocoureurs

Vandaag gaan in Parijs de Olympische Spelen van start. Autosport is geen onderdeel van de Spelen, maar er zijn genoeg dwarsverbanden te vinden. Meerdere autocoureurs hebben in andere disciplines deelgenomen aan de Olympische Spelen, terwijl verschillende Olympiërs hun geluk beproefden op de baan.

Prins Bira

Meer over F1 Nieuws

Marko doet bizarre uitspraak over toekomst Verstappen

2 apr

Verstappen slaat alarm: "Lawson zou het beter doen bij Racing Bulls"

22 maa

In totaal hebben acht Formule 1-coureurs deelgenomen aan de Olympische Spelen. Eén van de eerste coureurs die ook deelnam aan de Spelen, was Birabongse Bhanubandh , ook wel bekend als Prince Bira. De Thaise prins nam in de eerste jaren van de Formule 1 deel aan meerdere Grands Prix, en hij was zeker niet onsuccesvol.

Wat weinig mensen weten, is dat Prince Bira niet alleen schitterde op het asfalt, maar ook op het water. Hij was namelijk een aardige zeiler, en in die discipline nam hij deel aan vier Olympische Spelen. Tijdens de Spelen van 1960 Rome kwam Bira een andere Formule 1-coureur tegen op het water. Ook Roberto Mieres nam namelijk deel aan de Olympische zeilwedstrijd. De Argentijn pakte in de jaren ‘50 meerdere WK-punten in een Maserati.

Ben Pon

Ook Nederland kent een racende Olympiër. Ben Pon is een bekende naam in de Nederlandse autosportgeschiedenis. De Porsche-man nam in 1962 deel aan de Nederlandse Grand Prix, maar hij viel op een spectaculaire wijze uit. Hij reed daarna nog een aantal keren op Le Mans, en hij was ook heel goed in een andere sport.

Pon kon naast racen namelijk ook goed kleiduifschieten. Deze sport is wél Olympisch, en in 1972 vertegenwoordigde hij Nederland op de Spelen in München. Zijn Olympische avontuur was net als zijn Formule 1-avontuur niet heel succesvol. Hij kwam niet in de buurt van de medailles en hij sloot het schiettoernooi af op de 31ste plaats.

Alex Zanardi

Formule 1-coureurs kunnen echter ook succesvol zijn op de Spelen. Alex Zanardi is daar een goed voorbeeld van. Zanardi is een echte legende in Italië. Hij reed een aantal jaren in de Formule 1, maar daar was hij niet bijster succesvol. In de Verenigde Staten groeide hij uit tot een grote meneer. In de CART Series kende hij veel successen, maar daar ging het in 2001 ook op gruwelijke wijze mis. Bij een crash op de Lausitzring verloor hij beide benen.

Opgeven stond echter niet in het woordenboek van Zanardi. Hij bleef racen, en hij legde zich ook toe op het handbiken. Hij kwalificeerde zich voor de Paralympische Spelen, en ook daar was hij één van de besten. Op de Spelen van 2012 en 2016 wist hij meerdere gouden medailles te winnen. Het was één van de mooiste momenten in de Italiaanse sportgeschiedenis.

Nasser Al-Attiyah

Ook buiten de Formule 1 zijn er Olympische autocoureurs te vinden. Nasser Al-Attiyah is één van de beste rallycoureurs ter wereld. De Qatarees staat vooral bekend om zijn deelnames aan de iconische Dakar Rally. In dienst van Volkswagen, Mini en Toyota wist hij de woestijnrally meerdere keren te winnen. Hij is nog steeds actief in deze tak van sport, en volgend jaar rijdt hij de Dakar Rally in een Dacia.

Al-Attiyah kan veel meer dan sturen. Hij is namelijk ook een goede schutter. Als kleiduifschutter nam hij meerdere keren deel aan de Olympische Spelen. In 2012 in Londen was hij zelfs zo goed, dat hij een bronzen medaille pakte.

Chris Hoy

Het is wel duidelijk dat autocoureurs hun geluk beproeven op de Olympische Spelen. Olympiërs weten echter ook vaak genoeg het asfalt te vinden. Meerdere bekende sporthelden stonden bijvoorbeeld aan de start van de 24 uur van Le Mans. Het beste voorbeeld daarvan is baanwielrenner Sir Chris Hoy.

Hoy is één van de succesvolste Olympiërs aller tijden. Hij won zeven medailles, waarvan zes gouden. De Brit was echter niet alleen snel op twee wielen, hij kon ook goed omgaan met vierwielers. Hoy beproefde zijn geluk in de racerij, en in 2016 stond hij zelfs aan de start van de 24 uur van Le Mans. Namens het team van Algarve Pro Racing kwam hij uit in de LMP2-klasse. Samen met Michael Munemann en Andrea Pizzitola werd hij zeventiende.