Hoe gaat het nu met? Aflevering 1 - John Watson

In de nieuwe rubriek ‘Hoe gaat het met’ spreekt René Oudman namens GPToday.net met voormalig Formule 1-coureurs. Welke herinneringen aan hun F1-carrière koesteren ze, welke vergeten ze liever, in hoeverre zijn hun levens door de sport gevormd en vooral: wat doen ze tegenwoordig? De aftrap wordt verricht door vijfvoudig Grand Prix-winnaar John Watson.

Watson (74) is één van slechts twee Noord-Ieren die ooit een Formule 1-race heeft gewonnen. De man uit Belfast debuteerde in 1973 en reed een compleet decennium mee in de koningsklasse, om tot een heel behoorlijk aantal van 152 Grand Prix-starts te komen. Watsons meest succesvolle seizoen was 1982 – hij won dat jaar twee wedstrijden en werd derde in het eindklassement. Maar hoe gaat het nu eigenlijk met John Watson?

"Je zou kunnen zeggen dat ik nog steeds onderdeel uitmaak van de paddock", legt Watson in gesprek met GPToday.net uit. "In mijn huidige hoedanigheid is dat als onderdeel van de uitzendploeg. Er is een tijd om in een racezitje plaats te nemen, en een tijd om niet meer in een racezitje plaats te nemen", knipoogt de Ulsterman. "Ik heb trouwens zelden iets te maken met de Formule 1 – heel af en toe (pre-coronamaatregelen, red.) bezoek in een Grand Prix."

De beste F1-herinnering

In de tijd dat Watson nog wél tweewekelijks op de Formule 1-paddock was te vinden, stond de sport bol van het spektakel. Watson, die in zijn F1-loopbaan uitkwam voor onder meer McLaren en Brabham, heeft zodoende niet één ‘mooiste herinnering’, als hem daar naar wordt gevraagd.

"De herinnering is het realiseren van een droom die ik sinds mijn kindertijd had. Het goed-genoeg zijn om in de F1 te rijden en te strijden voor het kampioenschap. Ik kom uit een klein land", verwijst Watson naar Noord-Ierland, "een land dat weinig tot geen geschiedenis met de Formule 1 heeft. Het voelde werkelijk geweldig om mezelf terug te vinden op een startgrid met wereldkampioenen als Graham Hill, Jackie Stewart, Denis Hulme en Jack Brabham."

De slechtste F1-herinnering

De veiligheidsstandaard lag in de jaren ’70 en ’80 nog lang niet zo hoog als tegenwoordig het geval is. Meerdere concurrenten van Watson lieten het leven na crashes – gedurende diens loopbaan op het hoogste niveau verongelukten liefst tien (!) van zijn mede-coureurs.

"Met sommigen was ik goed bevriend, hun dood had veel impact. Ik zal uit respect voor de andere gevallenen geen namen noemen – alle dodelijke ongevallen waren triest. We werden met onze neuzen op de feiten gedrukt, de sport waarvan wij allemaal zo graag deel wilden uitmaken bleek toch nog erg gevaarlijk. Brandgevaar was er bijvoorbeeld altijd, botbreuken waren de orde van de dag, fatale ongelukken ook. Dat wat ons beschermde was het geloof – we dachten dat we de meest beschermende wagens op de meest veilige circuits bestuurden. Pas na de dood van Ayrton Senna (negen jaar na Watsons laatste F1-deelname) werden er significante wijzigingen doorgevoerd met betrekking tot veiligheid van wagens en circuits."

Na de Formule 1

Watson reed zijn laatste F1-race in 1985, tijdens een enkele invalbeurt. Het laatste seizoen waaraan de Noord-Ier voltijd deelnam, was het jaar 1983. "Nadien heb ik voor Porsche in de sportscars geracet en ben ik nog een jaar in de Verenigde Staten geweest, voor het IMSA-kampioenschap. Ik reed voor Jaguar en Toyota", verwijst Watson naar zijn deelnames aan de 24 uur van Le Mans. "Op een gegeven moment was ik 44 jaar oud – dat was in 1990 – toen heb ik besloten dat het genoeg was."

De paddock lonkt, maar in een andere hoedanigheid dan voorheen. Watson wordt door televisiezender Eurosport verleid om Formule 1-commentator te worden, een rol die de vijfvoudig GP-winnaar jarenlang met plezier (én een Nederlandse collega, Allard Kalff) invult. "We vormden een geweldig team", blikt Watson terug met een lach. "Eurosport bezorgde ons de best denkbare basis. We mochten van Eurosport doen en laten wat we wilden – het was niet een 'normale', gestructureerde show, maar eentje met een go with the flow-mentaliteit. Er was geen management, of iets dergelijks – onze groep bestond uit autosportliefhebbers die graag programma’s maakten voor autosportliefhebbers. We zonden letterlijk álles uit wat er op de baan gebeurde."

Als Eurosport aan het einde van 1996 uitzendrechten verliest, eindigt Watsons periode als lead commentator in de Formule 1. Desondanks kreeg de Noord-Ier zo nu en dan een belletje om Engelstalige F1-commentatoren die om welke reden dan ook moesten afzeggen, te vervangen. Hij vertelt: "In 1997 en ’98 waren er wat losse flodders, niet veel werk. Daarna heb ik een aantal jaren het commentaar bij de BTCC (Brits toerwagenkampioenschap, red.) verzorgd. Bernie Ecclestone kwam in 2002 met een prachtig plan om digitale F1-beelden tegen pay-per-view te leveren – technisch hoogstaand, maar commercieel geen succes. Ik deed een jaar lang het commentaar.” Daarna kwam de A1GP in beeld, de vermaarde serie waarbij landenteams het tegen elkaar opnamen. Watson wordt, uiteraard, commentator. “A1GP was amuserend, entertainend, ook omdat races gedurende de wintermaanden plaatsvonden. Fans kregen zodoende de kans om ook in de donkere maanden naar hoogwaardige single-seater actie te kijken."

Tegenwoordig

Nadat de A1GP eind 2009 jammerlijk op de fles gaat, zoekt Watson zoals velen uit de A1GP-paddock zijn heil in de GT-wereld. "Stephane Ratel organiseert met zijn SRO het meest succesvolle GT3-kampioenschap ter wereld, waar ik al jaren verslag van mag doen. Ook dit jaar zal ik te horen zijn als commentator bij die klasse!"