Historie: Het F1-fiasco van Lola (1997)

Het roemruchte merk Lola keert terug in de mondiale autosport. De Britse fabrikant van racewagens doet vanaf 2025 mee aan de Formule E. Voor dit ambitieuze project heeft de fabrikant de handen ineengeslagen met Yamaha. Lola kent een rijke historie in de racerij met het nodige succes. Toch is er in de geschiedenis van de autobouwer een zwarte bladzijde te vinden over een mislukt F1-avontuur met haar eigen team. GPToday.net vertelt verder over dit fiasco.

Ambitieus F1-plan

​​Vanaf de oprichting in 1958 door Eric Broadley heeft de chassisbouwer veel succes behaald door materiaal te voorzien aan renstallen in de Formule 1 en de enduranceracerij en verschillende klasses zoals IndyCar, Formule 3, Formule Nippon en opgeheven klasses als A1GP en F3000. Lola was onder andere sinds 1962 actief in de koningsklasse en behaalde met Honda als chassisbouwer de eerste Grand Prix-winst in 1967. Gekscherend werd deze samenwerking 'Hondola' genoemd. En in de IndyCar verzorgde Lola het chassis waarmee Arie Luyendijk de Indianapolis 500 won in 1990. Het merk had al met al dus de nodige ervaring opgebouwd op in de autosport. Hoe kon het dan toch vreselijk mis zijn gegaan met het eigen F1-team?

Het idee om een eigen F1-renstal - van chassis tot motor, van versnellingsbak tot aan ophanging - kwam mede tot stand nadat het Italiaanse BMS Scuderia Italia op de fles ging in 1993. Lola was verantwoordelijk voor het chassis en had voor de rest geen team meer over om aan te leveren. Waarom gewoon geen eigen F1-team? Van niemand afhankelijk zijn, alles onder eigen beheer. Zo gezegd, zo gedaan. Vanaf 1994 werd er flink gewerkt aan dit ambitieuze toekomstplan. In 1995 zou het team startklaar zijn om mee te strijden in het wereldkampioenschap Formule 1. Echter, er was geen geld genoeg - en zonder een bak geld kom nergens in de Formule 1. Gelukkig kon er wel getest worden om de wagen verder te perfectioneren, aangedreven met een Ford Zetec V8. Lola ging verder op zoek naar sponsoren.

MasterCard

Het team van Lola vond uiteindelijk een bekende geldschieter in 1996. De kredietmaatschappij MasterCard had wel oren naar wat meer naamsbekendheid en vond in Lola een ideale partner. De autobouwer wilde in 1998 - met nieuwe reglementen - goed voorbereid deel nemen aan de Formule 1, maar MasterCard vond dat geen strak plan. MasterCard wilde meteen in 1997 aan de bak, mede om de campagne ''F1 Club'' op te zetten voor kaartenhouders. ''We willen in 1997 instappen in de F1, anders investeren we geen cent meer en is het project klaar.'' Lola had geen keus.

Tijd was nu de grootste tegenstander met nog maar een paar maanden te gaan. Het chassis de T97/30 - gebaseerd op het IndyCar-chassis - was op tijd klaar, maar het kon amper worden getest in de windtunnel. Ook de eigen krachtbron liep achter op schema. Maar oprichter Broadley bleef bij de lancering van de wagen op 20 februari 1997 positief. Het team hoopte een andere debutant Stewart Grand Prix voor te blijven en had de ambitie om het wereldkampioenschap te winnen binnen vier jaar. 

Die hoog verwachte doelstellingen konden voordat er een officiële meter werd gereden de prullenbak in. De Lola V10-motor, dat natuurlijk perfect paste in het chassis, was niet op tijd klaar. Het Britse team moest halsoverkop een andere krachtbron erin schroeven. De Ford ECA Zetec-R V8-motor uit 1996 werd van het overleden Forti op de kop getikt. Allesbehalve ideaal. De grote teams stapten over op de snellere en sterkere V10-motoren. Alleen Minardi en Tyrell bleven ook rijden met de V8. De auto zelf had geen testkilometers op de teller en moest onvoorbereid verscheept worden naar de openingsrace in Australië. Goede en ervaren coureurs waren niet echt beschikbaar. Lola kon nog wel Vicenzo Sospiri, een F3000-kampioen van 1995 en testrijder van Benetton, en Ricardo Rosset, de vice-kampioen van de F3000 in 1995, een contract aanbieden. Geen grote namen, maar ze konden best een potje sturen. Voor Sospiri zou het zijn F1-debuut worden in 1997. Rosset had al een onopvallend seizoen bij Footwork Arrows Hart achter de rug. Een achtste plek was zijn beste resultaat, wat toentertijd geen punten opleverde. 

DSQ

In Australië werd Lola's debuut een grote flop. Ook niet verrassend als je kijkt naar de voorbereiding op het seizoen. De auto's waren elf tot dertien seconden te langzaam. De wagen T97/30 met Ford-motor kwam niet door de 107%-regel heen. Die regel is in het leven geroepen om gevaarlijk langzaam rijdende auto's te weren op de baan. Lola moest dus haar spullen inpakken en wegwezen.

Op 26 maart 1997, de woensdag voor de Grand Prix van Brazilië, kondigde Lola aan dat de renstal zich terugtrok uit de race in Brazilië vanwege financiële en technische problemen. De crew die al in Interlagos bivakkeerde keerde terug naar de teambasis in Huntingdon in Engeland. Kort daarna trok Lola zich volledig terug uit het wereldkampioenschap van 1997.

Overname

1997 was het seizoen waarin Michael Schumacher in de allerlaatste race de wereldtitel van Jacques Villeneuve wilde afpakken door de Canadees van de baan te rammen met zijn Ferrari. Het seizoen waar Mika Hakkinen zijn eerste race won uit zijn carrière, terwijl zijn teamgenoot David Coulthard de eerste zege pakte voor de combinatie McLaren-Mercedes tijdens de openingsrace in Australië. Het seizoen waar Oliver Panis zijn been brak bij de Canadese Grand Prix na een zware crash. Het seizoen waarbij Jos Verstappen vaker uitviel dan aan de finish kwam. Maar Lola was niet meer dan een voetnoot wat in de vergetelheid raakte. Nadat het team door de Ierse ondernemer Martin Birrane - met zes miljoen pond - werd overgenomen, zou de fameuze Britse chassis-bouwer nooit meer betrokken raken bij de koningsklasse. De twee coureurs moesten zoeken naar een nieuwe werkgever. Rosset zou in 1998 voor Tyrrell gaan racen, maar de veelbelovende Sospiri zou nooit meer in de Formule 1 meedoen. De Italiaan - nog steeds verbaast en teleurgesteld over zijn gedwongen vertrek uit de F1 - reed in 1997 verder in de Formule Nippon en vertrok naar de IndyCar vanaf 1998.

Terugkeer F1?

Op 22 april 2009 kondigde Lola haar voornemen aan om mee te doen aan de  Formule 1 in 2010, maar het budgetplafond werd verhoogd van 30 miljoen pond naar veertig miljoen pond. De deelname kwam hierdoor in gevaar. Op 17 juni kondigde Lola aan dat ze toch afzag van deelname. De Grand Prix van Australië in 1997 blijft dus voorlopig het laatste optreden van Lola als F1-team. Maar wie weet zien we ooit weer de naam Lola schitteren in het creme de la creme van de autosport. De toekomst zal uitwijzen. Eerst maar Formule E.